τὸ φθινόπωρο τοῦ 1991 ἔγινε ἡ πρώτη ἀτομική μου ἔκθεση μὲ φωτογραφίες τοπίων στὸ Γαλλικὸ Ἰνστιτοῦτο Ἀθηνῶν, στὸ πλαίσιο τοῦ Διεθνοῦς Μῆνα Φωτογραφίας. μιὰ δουλειά μὲ τὸ πάθος καὶ τἠ νεότητα τῶν 24 ἐτῶν. ἐπηρεασμένος καὶ ἀπὸ τοὺς ἰμπρεσσιονιστὲς ζωγράφους ποὺ εἶχα τὴν τύχη νὰ δῶ τὰ ἔργα τους στὰ μουσεῖα καὶ τὶς γκαλερὶ τοῦ Λονδίνου, ἀφέθηκα νὰ μὲ συνεπάρει τὸ φυσικὸ τοπίο. ὧρες καὶ μέρες πολλὲς περιδιάβηκα σὲ μέρη γνωστὰ καὶ ἄγνωστα, σὲ τόπους τῶν παιδικῶν μου χρόνων γύρω ἀπὸ τὴ Ναύπακτο ἀλλὰ καὶ σὲ μέρη ὅπου γιὰ πρώτη φορὰ βρέθηκα, ὅπως τὰ περίχωρα τῆς κομητείας τοῦ Essex στὴ Μεγάλη Βρετανία.

​

τώρα ποὺ γράφονται αὐτὲς οἱ γραμμὲς, χρόνια πολλὰ ἀργότερα, θυμᾶμαι τὴν ἔνταση τῶν συναισθημάτων -μέχρι πόνου κάποιες φορές- τὴν ὥρα ποὺ πάλευα στὴν κυριολεξία νὰ πιάσω στὰ χέρια μου καὶ νὰ ἐννοήσω τὸ μέγα κάλος τοῦ κόσμου. ἡ παράδοξη τεχνικὴ μὲ τὶς ἀργὲς ταχύτητες ποὺ βρέθηκα νὰ χρησιμοποιῶ χωρὶς προσχεδιασμό ἤδη ἀπὸ τὰ πρῶτα χρόνια τῶν σπουδῶν, ἔγινε γιὰ μένα μιᾶς μορφῆς ἰδιαίτερη γλῶσσα. σκεφτόμουν ὅτι αὐτὴ ἠ φαινομενικὴ καταστροφὴ τῆς κανονικῆς εἰκόνας τοῦ ὁρατοῦ, μοῦ ἔδινε τὴν δυνατότητα νὰ προσεγγίσω περισσότερο τὴν οὐσία τῶν πραγμάτων. ὄχι τόσο ὡς μιὰ φευγαλέα ἐντύπωση, ὅπως μπορεῖ ἴσως νὰ νομίσει κανεὶς βλέποντας γιὰ πρώτη φορὰ αὐτὲς τὶς φωτογραφίες, μὰ πιὸ πολὺ μὲ τὴν ἀνίχνευση εἰ δυνατόν, αὐτοῦ ποὺ δὲν μποροῦμε πραγματικὰ νὰ δοῦμε καὶ νὰ καταλάβουμε ἀπ᾽ εὐθείας.

​

Ἀθήνα, 28 Φεβρουαρίου 2019